รายละเอียด : แม่ทัพเอกเตชินท์แห่งอุตตมะผู้เก่งกล้า ดุดัน ฉลาดเจ้าเล่ห์ ไม่เกรงกลัวใคร ไม่สนใจกฎเกณฑ์ใดๆ และมีฝีมือเป็นที่เกรงขามของผู้คนทั่วไป รับพระราชบัญชามารับบรรณาการจากเมืองปักษาด้วยความไม่เต็มใจนัก แต่เพื่อบ้านเมือง เขาจึงจำต้องทำตามหน้าที่ ทว่าพอได้พบหน้าบรรณาการแสนงาม กลับตามติดไม่ถอยห่าง เมื่อรู้ว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดา นางซ่อนความฉลาดเจ้าเล่ห์กับฝีมือไว้ภายใต้ความใสซื่อบริสุทธิ์ อัณศยา...นางเดินทางมาอุตตมะพร้อมอีเกิลอินทรีผู้พิทักษ์ แต่ต้องผจญกับแม่ทัพเอกเตชินท์ ผู้เจ้าเล่ห์แสนร้ายจนยากจะรับมือ แต่สตรีปักษาหายอมให้ใครก่อกวนแต่ฝ่ายเดียวไม่ ต้องป่วนหัวใจแม่ทัพร้ายกลับไปบ้าง “อัณศยาบอกข้าซิใครทำให้เจ้าไม่พอใจ ข้าจะสั่งลงโทษทันที” “เตชินท์” เสียงหวานตอบสั้นๆ ดวงตากลมโตคู่งามทอดมองผู้ถามเป็นประกายวาววับ ทำเอาแม่ทัพหนุ่มรีบขยับตัวเข้าใกล้ อุ้มคนหน้าง้ำมานั่งบนตักกอดไว้หลวมๆ และอดหัวเราะเบาๆ ให้กับสตรีช่างยั่วไม่ได้ “ข้าแม่ทัพเอกขอโทษแทนเตชินท์ เจ้าจะยอมให้อภัยหรือไม่” รีบถามเอาใจทันที “ไม่...เพราะข้าเกลียดทั้งคู่” สตรีในอ้อมกอดตอบห้วนจัด ทว่านัยน์ตาคู่สวยทอประกายพราวระยับ “แน่นะที่ไม่ยกโทษให้ ดี...ข้าจะทำให้หญิงใจแข็งอย่างเจ้ายอมให้อภัยและบอกรักเตชินท์กับ แม่ทัพเอกให้ได้” “หึ...อย่าหวัง” เสียงหวานตอบงอนๆ ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าถามเสียงแผ่วอ่อนโยน “จะให้อภัยและรักเตชินท์หรือไม่” “ไม่อภัย และไม่...” ยังไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากอิ่มก็ถูกปิดลงด้วยจุมพิตแสนหวานดื่มด่ำเนิ่นนานจนแดงช้ำไปหมด กว่าหญิงปากแข็งจะเป็นอิสระ แล้วรีบซ่อนหน้าหนีอายกับอกแข็งแรงเมื่อรู้ตัวว่าเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสก็สายเกินไปแล้ว นึกเจ็บใจตัวเองนักที่ลืมตัว จึงทุบแรงๆ ไปที่อกแกร่งของบุรุษเจ้าเล่ห์หลายทีเพื่อแก้เขิน